Community Supported Agriculture : Αντιμετωπίζοντας την οικονομική κρίση

Community-supported agriculture, a form of an alternative food network, (in Canada Community Shared Agriculture) (CSA) is a socio-economic model of agriculture and food distribution. A CSA consists of a community of individuals who pledge support to a farming operation where the growers and consumers share the risks and benefits of food production. CSAs usually consist of a system of weekly delivery or pick-up of vegetables and fruit, in a vegetable box scheme, and sometimes includes dairy products and meat.

Contents [hide]
1 History
2 The CSA system
2.1 Structure
2.2 Distribution and marketing methods
3 Similar experiences worldwide
3.1 Solidarity Gardens
4 See also
5 References
6 External links

[edit] HistoryCommunity-supported agriculture began in the early 1960s in Germany, Switzerland and Japan as a response to concerns about food safety and the urbanization of agricultural land. In the 1960s groups of consumers and farmers in Europe formed cooperative partnerships to fund farming and pay the full costs of ecologically sound and socially equitable agriculture. In Europe, many of the CSA style farms were inspired by the economic ideas of Rudolf Steiner and experiments with community agriculture took place on farms using biodynamic agriculture. In 1965 mothers in Japan who were concerned about the rise of imported food and the loss of arable land started the first CSA projects called Teikei (提携) in Japanese – most likely unrelated to the developments in Europe.

The idea started to take root in the United States in 1984 when Jan VanderTuin brought the concept of CSA to North America from Europe.[1] At the same time German Biodynamic farmer Trauger Groh and colleagues founded the Temple-Wilton Community Farm in Wilton, New Hampshire.[2] VanderTuin had co-founded a community-supported agricultural project named Topinambur located near Zurich, Switzerland. Coinage of the term "community-supported agriculture" stems from Vander Tuin and the Great Barrington CSA that he co-founded with its proprietor Robyn Van En.[3] Since that time community supported farms have been organized throughout North America — mainly in the Northeast, the Pacific coast, the Upper-Midwest and Canada. North America now has at least 13,000 CSA farms of which 12,549 are in the US according to the US Department of Agriculture in 2007.[4] Some examples of larger and well established CSAs in the US are Angelic Organics[5] and Roxbury Farm.[6] CSA's have even become popular in urban environments as proven by the New York City Coalition Against Hunger's own CSA program that maintains locations in all five boroughs of the city.[7] The largest subscription CSA with over 13,000 families is Farm Fresh To You in Capay Valley, California.[8]

[edit] The CSA systemCSAs generally focus on the production of high quality foods for a local community, often using organic or biodynamic farming methods, and a shared risk membership–marketing structure. This kind of farming operates with a much greater degree of involvement of consumers and other stakeholders than usual — resulting in a stronger consumer-producer relationship. The core design includes developing a cohesive consumer group that is willing to fund a whole season’s budget in order to get quality foods. The system has many variations on how the farm budget is supported by the consumers and how the producers then deliver the foods. CSA theory purports that the more a farm embraces whole-farm, whole-budget support, the more it can focus on quality and reduce the risk of food waste or financial loss.

[edit] StructureIn its most formal and structured European and North American forms CSAs focus on having:

a transparent, whole season budget for producing a specified wide array of products for a set number of weeks a year;
a common-pricing system where producers and consumers discuss and democratically agree to pricing based on the acceptance of the budget; and
a ‘shared risk and reward’ agreement, i.e. that the consumers receive what the farmers grow even with the vagaries of seasonal growing.
Meaning that individuals, families, &/or groups do not directly pay for x pounds or kilograms of produce but rather support the budget of the whole farm and receive weekly what is seasonally ripe.

This approach eliminates the marketing risks, costs for the producer and an enormous amount of time and labor, and allows producers to focus on quality care of the soils, crops, animals and co-workers as well as on serving the customers. There is financial stability in this system which allows for thorough planning on the part of the farmer.

Some farms are dedicated entirely to their CSA while others also sell through on-farm stands, farmers' markets and other channels. Most CSAs are owned by the farmers while some offer shares in the farm as well as the harvest. Consumers have organized their own CSA projects and have gone as far as leasing land and hiring farmers. Many CSAs have a core group of members that assist with CSA administration. Some require or offer the option of members providing labor as part of the share price.

Some CSAs have evolved into social enterprises employing a number of local staff, improving the lot of local farmers and educating the local community about organic and ecologically responsible farming.

Typically CSA farms are small, independent, labor-intensive family farms. By providing a guaranteed market through prepaid annual sales consumers essentially help finance farming operations. This allows farmers to not only focus on quality growing but can also level the playing field in a food market that favors large-scale, industrialized agriculture over local food.

Vegetables and fruit are the most common CSA crops. Many CSAs practice ecological, organic or biodynamic agriculture by avoiding pesticides and inorganic fertilizers. The cost of a share is usually competitively priced when compared to the same amount of vegetables conventionally grown – partly because the cost of distribution is lowered.

[edit] Distribution and marketing methodsA distinctive feature of CSAs is the method of distribution. In the U.S. and Canada shares are usually provided weekly with pick-ups or deliveries occurring on a designated day and time. CSA subscribers often live in towns and cities – local drop-off locations, convenient to a number of members, are organized, often at the homes of members. Shares are also usually available on-farm.

CSAs are different from buying clubs and home delivery services where the consumer buys a specific product at a predetermined price. CSA members purchase only what the farm is able to successfully grow and harvest sharing some of the growing risk with the farmer. If the strawberry crop is not successful, for example, the CSA member will share the burden of the crop failure by receiving fewer, or lower quality, strawberries for the season. CSA members are often more actively involved in the growing and distribution process through shared newsletters and recipes, farm visits, farm work-days, advance purchases of shares and picking up their shares of produce.

Some families have enrolled in subscription CSAs in which a family pays a fixed price for each delivery and can start or stop the service as they wish. This kind of arrangement is also referred to as crop-sharing or box schemes. In such cases the farmer may supplement each box with produce brought in from neighboring farms for a wider variety. Thus there is a distinction between the farmers selling pre-paid shares in the upcoming season's harvest or a weekly subscription that represents that week's harvest. In all cases participants purchase a portion of the farm's harvest either by the season or by the week in return for what the farm is able to successfully grow and harvest.

An advantage of the close consumer-producer relationship is increased freshness of the produce because it does not have to be shipped long distances. The close proximity of the farm to the members also helps the environment by reducing pollution caused by transporting the produce. CSAs often include recipes and farm news in each box in which tours of the farm and work days are announced. Over a period of time consumers get to know who is producing their food and what production methods are used.

Share prices can vary dramatically depending on location. Variables also include the length of share season and average quantity and selection of food per share. As a rough average, in North America, a basic share may be $350–550 for a season lasting for 14–20 weeks in June to September (or October). The produce would be enough of each included crop for at least two people consisting of perhaps 8–12 common garden vegetables[citation needed]. Seasonal eating is implied as shares are usually based on the outdoor growing season which means a smaller selection at the beginning, and perhaps the end, of the period as well as a changing variety as the season progresses. Some CSA programs offer different share sizes or choices of share periods e.g. full-season and peak season.

The film The Real Dirt on Farmer John documents the resurrection of a family farm through its conversion to a CSA model.

[edit] Similar experiences worldwideThe term CSA is mostly used in the USA but a variety of similar production and economic sub-systems are in use worldwide:

Association pour le maintien de l’agriculture paysanne (AMAP) in France,
Agriculture soutenue par la communauté (ASC) in Québec,
Teikei (提携) in Japan,
Reciproco in Portugal,
Landwirtschaftsgemeinschaftshof in Germany,
Andelslandbruk in Norway,
Gruppi di Acquisto Solidale (GAS) in Italy, (see also, Ethical purchasing groups),
Съпричастно земеделие in Bulgaria.
[edit] Solidarity GardensOrti Solidali (meaning Solidarity Gardens) is an example of a CSA in Italy. Reasons for participating are mostly on an ethical basis. The strong commitment of participants protected the development of the network from the market until properly established. Ethical values, cognitive frames, relational codes inside the network shape and constitute this protective environment. Orti Solidali uses a sustainable agronomic method for her a food production and creates goods while providing living wages and fair working conditions to the producers. With the aim of reduction of economic growth, also known as degrowth, they transition to a new economic system based on environmental protection and social equity.[9]

[edit] See alsoCivic agriculture
Community supported fishery
Development Supported Agriculture
Farmers' market
Local food
Sustainable agriculture
Vegetable box scheme
WWOOF
[edit] References^ The History of Community Supported Agriculture, Community Farms in the 21st Century: Poised for Another Wave of Growth?
^ The Temple-Wilton Community Farm
^ "Community Supported Agriculture" (PDF). http://attra.ncat.org/attra-pub/PDF/csa.pdf. Retrieved 2010-09-05.
^ USDA 2007 Agricultural Census Table 44
^ Honeybrook Organic Farm
^ Roxbury farm.com Roxbury Farm
^ http://www.nyccah.org/our-work/direct-food-access/farm-fresh/farm-fresh-project
^ phttp://bizjournals.com/sacramento/stories/2010/08[23/story3.html] Sacramento Business Journal
^ Agricultural Innovation: Sustaining What Agriculture? For What European Bio-Economy? page 26 of the CREPE report
From Asparagus to Zucchini: A guide to cooking farm-fresh seasonal produce Third Edition. Jones Books, By Madison Area Community Supported Agriculture Coalition. Sep. 2004. ISBN 9780972121781. p. 2-16
Community Supported Agriculture (CSA): An Annotated Bibliography and Resource Guide, by Suzanne DeMuth. Sep. 1993. Retrieved 16-Feb-2006.
"The History of Community Supported Agriculture, Part II: CSA‘s World of Possibilities." (2004) NewFarm.
"Eating for Your Community: A Report from the Founder of Community Supported Agriculture," by Robyn Van En. (1995) In Context, Fall 1995, p, 29.
Time magazine, Nov. 3, 2003. “Fresh Off the Farm, A new breed of planters and eaters are joining forces to nurture the local-foods movement”
Organic Gardening magazine, April 1984, "Produce by Subscription" and July 1986, "From Farms to Families."
Zürich Supported Agriculture by Jan Vander Tuin, RAIN magazine, Vol. XIV Number 2, Winter/Spring 1992.
UN Report on Sustainability
The New York Times, December 1, 2003, "Amid Dying Towns of Rural Plains, One Makes a Stand" By Timothy Egan.
[edit] External links Wikimedia Commons has media related to: Community-supported agriculture
Directory of US & Canadian CSAs
National Agricultural Library of the U.S. Department of Agriculture CSA resource
Community Supported Agriculture Benefits Body and Budget
Getting Started with a CSA
Comprehensive map of CSAs in the United States
Going beyond CSAs with Community Food Systems
Community Supported Agriculture Management System
Anusha's Favorite Farms
Retrieved from "http://en.wikipedia.org/wiki/Community-supported_agriculture"

Η πιο δυνατή αντικαρκινική ουσία της γης

Η πιο δυνατή αντικαρκινική ουσία της γης: Β17 η οποία βρίσκεται στα κουκούτσια από βερίκοκα.
Υπάρχει ένας λαός, ο μακροβιότερος στον κόσμο, όπου ο καρκίνος είναι εντελώς άγνωστος. Πρόκειται για την φυλή Χούνζα, που ζει στο Πακιστάν και αυτοαποκαλούνται απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Το φαινόμενο αυτό δεν άφησε αδιάφορους τους επιστήμονες. Κλιμάκιο από το Μεμόριαλ πήγε στην περιοχή και μελέτησε τη διατροφή των Χούνζα. Με έκπληξη διαπίστωσαν, ότι οι Χούνζα τρώνε πολλά βερίκοκα και τα κουκούτσια
επίσης από τα βερίκοκα. Μάλιστα όσο περισσότερα βερίκοκα παράγει και καταναλώνει ένας Χούνζα, τόσο περισσότερο ανεβασμένη είναι η κοινωνική του θέση. Όταν ένας δυτικός γιατρός επισκέφθηκε τους Χούνζα, του προσέφεραν βερίκοκα και αυτός έφτυνε τα κουκούτσια. Έτσι του είχανε μάθει. Οι Χούνζα έκαναν όλοι έναν μορφασμό αηδίας. Πέταγε το καλύτερο.

* Θυμηθείτε. Το κουκούτσι από το βερίκοκο είναι πάρα πολύ πικρό.
* Θυμηθείτε! Το πικρό είναι αναγκαίο για τον καρκίνο.
* Θυμηθείτε! Το πικρό ανοίγει την όρεξη και πολλοί καρκινοπαθείς δεν έχουν όρεξη και πεθαίνουν από καχεξία (υπερβολικό αδυνάτισμα).
* Θυμηθείτε! Το κουκούτσι από το βερίκοκο έχει βιταμίνη Β17.
* Θυμηθείτε! τα παλικάρια των φαρμακευτικών έθαψαν την εφαρμογή της επιστημονικής γνώσης στο πεδίο του καρκίνου και εκατομμύρια άνθρωποι θα πεθάνουν άδικα.

Τι έγινε μετά; Ο Διευθυντής ερευνών του Μεμόριαλ (δεν μιλάμε για οποιοδήποτε νοσοκομείο – είναι η Μέκκα στην ερευνα για τον καρκίνο) ο περίφημος επιστήμονας Κανεμάτσου Σιγκουίρα, έκανε πειράματα με ποντικούς. Η ουσία που ανακάλυψε ο βιοχημικός Ernst Krebs έκανε τα πειράματα πάνω σε ποντικούς. Η ουσία που ανεκάλυψε ο βιοχημικός Ernst Krebs μέσα στα βερίκοκα, ονομάστηκε Λετρίλη ή αμυγδαλίνη ή βιταμίνη Β17. Ο Σιγκουίρα έμεινε έκπληκτος. Ήταν η δυνατότερη αντικαρκινική ουσία του κόσμου που είχε δοκιμάσει ποτέ, όπως δήλωσε. Τι θα κάνατε εσείς και εγώ αν ακούγατε τέτοια καλό νέο; Δεν θα πηδάγατε από τη χαρά σας; Αμ δε! Το χρήμα βασιλεύει. Πήγε λοιπόν στους ανωτέρους του και τους είπε τα ευχάριστα νέα. Η πιο δυνατή αντικαρκινική ουσία της γης: Β17 η οποία βρίσκεται στα κουκούτσια από βερίκοκα. Τι θα κέρδιζαν αυτοί με την αντικαρκινική αυτή ουσία προσβάσιμη στον καθένα; Θα έχαναν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Αν τα κέρδη τους ανέρχονται σε πολλά δις μόνο από την Ελλάδα, φανταστείτε τι γίνεται σε όλο τον πλανήτη. Άλλωστε τα μέλη του Δ.Σ. του Μεμόριαλ ήταν όλοι αντιπρόσωποι φαρμακευτικών εταιρειών.

Του είπαν λοιπόν να συνεχίσει τα πειράματα και να αποδείξει πως ήταν λάθος. Το ακούτε ΛΑΘΟΣ. Οι διαδικασίες τροποποιήθηκαν και σχεδιάστηκαν με σκοπό να αποτύχουν και τελικά απέτυχαν. Αντικατέστησαν τον Σιγκουίρα με έναν κτηνίατρο, ο οποίος χορήγησε στα πειραματόζωα διαφορετική δόση από αυτή που χορηγούσε ο Ιάπωνας επιστήμονας και τα πειραματόζωα πέθαναν. Τα αποτελέσματα αυτού του ψευδοπειράματος δόθηκαν στη δημοσιότητα. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν τα παπαγαλάκια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Φυσικά από το 1980 που συνέβη οι αποδείξεις ακόμη αναμένονται. Δεν αποδείχθηκε! Ήταν απάτη η Β17, έλεγαν οι γιατροί που δεν γνώριζαν τις λεπτομέρειες. Κανένας δεν θα μάθαινε την πραγματικότητα αν δεν επαναστατούσε η συνείδηση ενός θαρραλέου δημοσιογράφου που ως υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του Μεμόριαλ γνώριζε την απάτη.

Ο Ράλφ Μος, δεν άντεξε το βάρος της συγκάλυψης ενός τόσο μεγάλου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Εδώ παίζονταν οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Βγήκε και κατήγγειλε ευθαρσώς τη μεγάλη απάτη. Τιμή στον θαρραλέο δημοσιογράφο. Τιμή στο Σιγκουίρα. Τιμή στον Κρεμπς που βρήκε έναν πολύτιμο σύμμαχο στη μάχη κατά του για τον καρκίνου. Από τις ελληνικές εφημερίδες μόνο «Το Βήμα» ανέφερε στις 23/5/1980 ακροθιγώς το θέμα, χωρίς να εισέλθει στην ουσία του θέματος. Ποιος Έλληνας γνωρίζει αυτή την μεγάλη απάτη;

Τα κουκούτσια λοιπόν από τα βερίκοκα σύμφωνα με τον Σιγκουίρα:

α) σταμάτησαν τις μεταστάσεις,
β) βελτίωσαν την γενική υγεία,
γ) εμπόδισαν την ανάπτυξη μικρών όγκων,
δ) παρείχαν ανακούφιση από τον πόνο,
ε) ενεργούν πολύ σημαντικά στην πρόληψη του καρκίνου.


Η βιταμίνη Β17 λοιπόν, είναι μία ουσία που βρίσκεται στους πυρήνες, δηλαδή στα κουκούτσια , των περισσότερων φρούτων. Τέτοια είναι τα βερίκοκα, τα μήλα, τα κεράσια, τα αχλάδια , τα δαμάσκηνα, τα μανταρίνια καθώς και τα αμύγδαλα. Η συγκέντρωση της βιταμίνης Β17 στους πυρήνες αυτών των φρούτων κυμαίνεται από 2-3%.
Θυμηθείτε! Τα κουκούτσια από τα βερίκοκα στο μανάβη της γειτονιά σας έχουν την ίδια αξία με τα κουκούτσια από τα βερίκοκα των Χούνζα.

Επομένως:

• Τρώτε πικρά, τρώτε βερίκοκα και τα κουκούτσια τους.

• Πίνετε χυμό από φύλλα ελιάς ( χωρις ραντίσματα).

• Τρώτε ραδίκια και πίνετε το ζουμί τους με λεμόνι κάθε μέρα.

• Τρώτε αγκινάρες (πικρές).

• Πίνετε ζουμί από άγριες αγκινάρες (πολύ πικρό), Βολβούς (πικρό) ή Γαϊδουράγκαθο (silybuns marianum), αυξάνει την παραγόμενη γλουταθειόνη υπεροξειδάση: Εξαιρετικό τονωτικό – αποτοξινωτικό για όλες τις παθήσεις του συκωτιού.

Ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή των καλύτερων γερμανών γιατρών, της περίφημης Επιτροπής Ε. Η Επιτροπή Ε, κατατάσει τα πικρά βότανα ως εξής:

* (1) κάσσια (quassia amara)
* (2) γεντιανή
* (3) άγρια αψιθιά.
* (4) Φλοιός Gonolobus cocdurango,
* (5) Centantium pulchellum,
* (6) cot αρπαγόφυτο (από την έρημο Καλαχάρη της Αφρικής (τόβρίσκετε στα φαρμακεία).
* (7) φλούδα νερατζιού.
* (8) γαϊδουράγκαθο (cnicus benediktus).
* (9) Ραδίκι.
* (10) κανέλα.
* (11) κόλιανδρος.

Οι πικρές αυτές τροφές ανοίγουν την όρεξη. Ο καρκινοπαθής συνήθως δεν έχει όρεξη και πεθαίνει από καχεξία. Διεγείρουν την ορμόνη γαστρίνη, που με τη σειρά της διεγείρει την παραγωγή και την απελευθέρωση υδροχλωρικού οξέως. Όλοι το γνωρίζουν: Τα πικρά βοηθούν στην όρεξη.


Αν το σώμα μας έχει μετατραπεί σε ζαχαροπλαστείο, από τα πολλά γλυκά, ποτά, πατάτες κ.λ.π., {όλα αυτά μετατρέπονται σε γλυκόζη) και συγχρόνως έχουμε απορρίψει την πικρή γεύση, δεν θα πάθουμε καρκίνο; Το κλειδί είναι η ισορροπία (ομοιόσταση στην ιατρική γλώσσα).

Τι μπορεί να κάνει η βιταμίνη Β17 στον οργανισμό μου;
Έχει παρατηρηθεί λοιπόν ότι η αμυγδαλίνη (βιταμίνη Β17) έχει ευεργετική δράση πάνω στα καρκινικά κύτταρα. Ωστόσο δεν θεωρείται φάρμακο κατά του καρκίνου, όταν αυτός έχει ήδη εκδηλωθεί. Σύμφωνα με τους επιστήμονες η χρησιμοποίηση της αμυγδαλίνης( Β17) είναι περισσότερο προληπτική παρά θεραπευτική. Πιστεύεται ότι η χρόνια ανεπάρκεια σε αμυγδαλίνη ( Β17) οδηγεί σε μείωση της αντίστασης του οργανισμού στην ανάπτυξη κακοήθειας. Από την άλλη δεν έχουν παρατηρηθεί παρενέργειες από κατανάλωση μεγάλων δόσεων αμυγδαλίνης( Β17). Παρόλα αυτά συνίσταται η μέγιστη πρόσληψη αμυγδαλίνης( Β17) να μην υπερβαίνει τα 3 γραμμάρια την ημέρα.

Τip.


Τι κάνουμε λοιπόν τώρα; Τρώτε μεσογειακά, τρώτε φρούτα, ψάρια, λαχανικά….ΤΡΩΤΕ ΣΩΣΤΑ, μην περιμένετε να πάθουμε για να μάθουμε!

Με τιμή.

Καραμπά Ειρήνη.

Διαιτολόγος – Διατροφολόγος.